#BOSnow

Wie moi? Ik? Op “zakenreis” naar de VS? En de luxe om vakantiedagen eromheen te plannen. Kidding right…

Klagen kan dan echt niet natuurlijk. Toch heb ik zeker wel mijn twijfels gehad. In de weken naar het vertrek toe bleek dat uitgerekend het jaar dat ik richting Boston zou gaan, het jaar was dat de sneeuw zo ongeveer tot de hemel reikte. Het was in lange tijd niet zo koud geweest. Je liep risico op bevriezing verschijnselen als je langer dan 30 minuten buiten rondliep.

Ik ging naar steden waar parkeerplaatsen om gedoopt waren tot opslag plaatsen van sneeuw; "Snowfarms", de burgemeester burgers moest oproepen om maar niet van hogere verdiepingen in de bergen sneeuw te springen, daken instortte van de sneeuw, 3 kg sneeuw voor EUR 82 verkocht werd aan mensen in het buitenland. Kortom plekken waar niemand meer wist hoe groen gras eruit zag.

Wat ze me niet uitgelegd hebben op de hotelschool, is hoe je met gevoelstemperatuur -20 toch representatief voor de dag kan komen op een training. Een tenue de ville lijkt toch ietwat frisjes. Maar een paar snowboots kan toch ook niet echt de bedoeling zijn. De douane beambte op Schiphol moet gedacht hebben dat ik naar Alaska ging. Compleet met thermo kleding, spikes voor onder de snowboots, vaseline, skisokken, laagjes, laagjes en nog meer laagjes ging ik het vliegtuig in. Het moest in ieder geval een hele belevenis gaan worden.

De enige echte beperking die ik gehad heb van het weer is dat ik bij het hotel in Natick de weg niet kon oversteken door de bergen sneeuw die op het voetpad geschoven waren. En in Washington het Newseum gesloten was naar advies van de overheid vanwege een paar vlokjes sneeuw. Uiteindelijk had ik alles niet willen missen. De space savers en het snowtubing in Boston. Het maken van de sneeuw engel op de High Line en het varen door het ijs op de Hudson in NY. En uiteindelijk het avontuur van een sneeuwstorm op je vertrek dag met 0 meter zicht op het vliegveld.

Het blog vind ik zelf erg leuk om bij te houden, en om later weer terug lezen. Maar al jullie reacties, vragen en suggesties maken het blog en de reis nog leuker. Zonder had ik bijvoorbeeld nooit uitbundig op Times Square naar een webcam op een kantoorgebouw staan zwaaien terwijl iedereen me voor idioot aanzag. Oprecht heel veel dank iedereen!

Nu als laatste bijdrage mijn persoonlijke foto favorieten. En dan wordt het tijd om de dubbele skisokken en snowboots in te wisselen voor terrasjes in de stad, bootjes in de gracht en ijsjes bij Garrone!

Thank you Jezus!

Van ver hoorde ik haar al aankomen sloffen. Met een tasje vol vuile vaat schoof het krom lopende vrouwtje in haar roze badjas naar de wastafel. “Hi Sweetie! How ya doing?”

De kamer in het YMCA in NY was prima, echter was de buurt niet helemaal wat ik gehoopt had. Het pand stond midden in de wijk Harlem. Wat klinkt als thuis, maar na een paar "Hey white girl what you doing here?" voelde ik me toch wel erg de gele M&M tussen de.. nou ja zal ik maar zeggen groene? Daarom had ik besloten in deze buurt 's avonds niet te lang op straat te blijven hangen. Zo kwam het dat ik al redelijk vroeg in het kleine keukentje op de 11de verdieping zat. Vanuit het raam had je een mooi uitzicht over de verlichte stad.

Omdat niemand in dit land ooit echt een antwoord verwacht op een vraag, was mijn antwoorde kort maar beleefd; “Fine, thank you”. De dame op de pluizige roze pantoffels bleek een uitzondering op de “efficiënte” New Yorker te zijn en nam daar geen genoegen mee. Na kort mijn ervaringen over Chelsea Market en Central Park gedeeld te hebben, babbelde de dame vrolijk verder. “Im Charlottia, but you can call me Lotti dear” Ze was 26 jaar lerares geweest op de school beneden in het pand. Ze woonde inmiddels al 19 jaar in dit hostel. Vroeger was ze ook zangeres geweest. Ja vast, dacht ik nog. “I'm on YouTube sweetie... You can look me up”.

Terwijl de kraan liep, en het water vrolijk op de vaat kletterde begon het intro van het filmpje te spelen en de dame met de gevlekte roze badjas te zingen. Ik zat in Harlem, NY en naast mij aan de wastafel stond een echte soul queen. Ella Fitzgerald en Aretha Franklin waren er niets bij. Wat eens strot! Ik kon niet anders dan mijn bewondering uiten. “You're so sweet dear, such a beautiful soul. Bless you my child.” De dame schuifelde weer terug naar haar kamer om wat te halen, maar beloofde zo weer terug te komen.

Nietsvermoedend kwam Nicholas binnen lopen.. Hij schrok zichtbaar. Waarschijnlijk omdat hij bijna nooit iemand tegenkwam in het keukentje. Hij had de hele dag in de kou in de bouw gewerkt en kwam zijn rijst opwarmen in de magnetron. Ik vroeg hem of hij Lotti kende. “Lotti?”. Ik vertelde hem over haar geweldige stem. Ietwat afstandelijk en ongelovig keek hij me aan en ging verder met zijn rijst. “Hi Booboo how ya doing?” “Good evening mrs.G. So you're the singer?”

Het tweede YouTube filmpje werd afgespeeld, en Nicholas vergat spontaan zijn rijst. Hoe kon het dat iemand met zo een stem, met een gevlekte roze badjas al 19 jaar in een hostel woonde? Al snel zaten we met z’n drieën aan tafel en vertelde Lotti dat ze eigenlijk nooit buiten de kerk mocht zingen van haar ouders. En zeker geen R&B, want dat was duivelse muziek. De nummers die nu op YouTube stonden waren ooit stiekem opgenomen in een studio. Of het echt waar is weet ik niet, maar volgens de lady in pink heeft ze Stevie Wonder in de studio de hand geschud.

Ze had niet alleen zelf een nummer ingezongen, maar ook met een groepje genaamd "The Debs". In die tijd mochten er nog geen ‘zwarte’ dames op de LP hoes staan, dus staan er een aantal getekende blanke dames op de voorkant. Nicholas en ik begonnen ons af te vragen of Lotti niet alsnog de rechten, of een vergoeding voor de muziek kon afdwingen bij de platenmaatschappij. Het zou toch mooi zijn als deze dame in ieder geval een schone nieuwe badjas en een paar nieuwe fluffige pantoffels kon kopen. Tja, geld was toch wel handig vond Lotti. Maar “Jezus must have blessed me, cause you both are here on this wonderful evening together with me”

Naast zingen, het voordragen van poëzie, het berekenen van jouw winnende loterij nummer dmv je naam, en het vertellen van levendige verhalen, deelde Lotti ook graag pennen uit. "Salvation" pennen, met daarin een opgerold briefje met vers “3:16 John”. Ze wilde Nicholas en mij graag de pen schenken, maar dan moesten de eerste drie woorden die wij er mee schreven wel “Thank you Jezus” zijn. Uiteindelijk ging ik ruim drie uur later met een Jezus pen, twee kaneel broodjes voor in de trein, mijn winnende loterij nummer en een nieuwe YouTube favoriet terug naar mijn kamer.

En zo zat ik een dag later in de wachtruimte van Amtrak, met de Jezus pen in mijn hand en begon ik in mijn reisverslag voor 3 maart 2015 met de woorden “Thank You Jezus” :) Hostels zijn geweldig!

Charlottia Gilbert - Falling in Love with him / http://youtu.be/jZsU8TDjyA0

Zoek Charlie

"The T" zoals de metro hier in Boston genoemd wordt is het oudste netwerk van de Verenigde Staten. Sinds 1897 wordt in de stad al gebruik gemaakt van de metro. Het zijn inderdaad verouderde metrostellen in vergelijking met de nieuwe metro's die rijden vanaf de Isolatorweg, Amsterdam. Het materiaal komt oud maar degelijk en stevig op mij over. Niet alle Bostonians zijn het echter met mij eens. Zeker de laatste dagen niet.

Als NS kenners zal het menig Nederlander niet verbazen dat er na het vallen van ruim 2,5 meter sneeuw toch enigeproblemen te verwachten zijn. In Boston is dit echter niet acceptabel. Men klaagt en zaagt er niet alleen over,maar de verantwoordelijk dame wordt in het publiek achtervolgd door boze "T" gebruikers en de media.

Dankzij veel gevangen in de staat Massachusetts heb ik echter geen klagen op het moment dat ik in de stad arriveer.De inmates hebben met een gevoelstemperatuur van -20 de sneeuw van de rails af staan scheppen. Alles werkt weer naar behoren. Ik kan in de automaat niet meteen de dagpas vinden en vraag een omstander om hulp.Even later stap ik met een kaartje de metro in wanneer de behulpzame man achter me roept: Say hi to Charlie for me, if you see him!

Het verhaal gaat dat Charlie vast zit in de "T". Hij is de man die op de metro stapte en er nooit meer uitkwam.Zijn vrouw schijnt elke dag nog zijn lunch op het station door het raampje aan te geven, puur alleen omdat hij devijf cent extra voor de lange rit niet kan betalen.Charlie is een volksheld geworden en wordt door de Massachusetts Bay Transportation Authority (MBTA) dankbaargebruikt in alle marketinguitingen. Er is sinds 2006 zelfs een CharlieCard. Een oplaadbare metrokaart i.p.v. de oude muntjes.

Charlie is geboren als fictief persoon in de volksmuziek. Het nummer "Charlie on the MTA" was geschreven als protestlied tegen het verhogen van de prijs van de metro d.m.v. een extra vijf cent uitstaptoeslag bij lange ritten. In 1959 is het nummer herschreven door the Kingston Trio en werd een groote hit. Vandaag de dag schijnt het nummer nog steeds rondom kampvuren gezongen te worden :)

Klik op het linkje hierna om het nummer te beluisteren. ( http://bit.ly/1GVHSvr) En hier voor een afspeellijst met nog meer bekende en minder bekende artiesten uit Boston. (http://bit.ly/1w5uK5R )

Misschien leuk om af te luisteren als je staat te wachten op de trein :)

IDG Compass training 2015

Een kompas vind ik zelfs in deze tijd van GPS een geweldig fenomeen. Extreem simpel, maar zo doeltreffend. Waar je ook bent in de wereld; het apparaatje weet je altijd te vertellen welke kant je op moet. Als huismus hou ik er wel van om te weten wat me te wachten staat. 2015 lijkt voor mij echter meer een jaar van “Go with the Flow” te worden. Nog geen twee maanden onderweg heb ik tegen alle verwachtingen in toch een nieuw thuis kunnen vinden, en zit het zakelijke leven niet alleen vol met uitdagingen maar brengt ook nog een leuke verassingen met zich mee!;

“ Je bent genomineerd voor de Compass training 2015 in Framingham, USA“ Wie ik? De states? Die stond niet echt op mijn bucketlist. Maar ja, go with the flow right? Onderwerpen op het programma; Networking, Connecting, Navigating & Motivators. De training is er op gericht om je uit je comfortzone te halen, en zelf het initiatief te nemen in je professionele ontwikkeling door middel van zelf motivatie.

Mijn indruk is dat de dynamiek op de werkvloer hier toch best nog wel veel verschilt dan hetgeen ik gewend ben in Nederland. De door de werknemers ervaren hiërarchie lijkt hier groot. In kleinere groepjes doen de meeste collega's voorzichtig mee met de interactieve delen van de training. Echter worden er bijna geen vragen rechtstreeks aan de trainer gesteld. En wanneer er vrijwilligers nodig zijn om voor de groep te gaan staan durft niemand. Het is voor mij voor het eerst dat ik merk dat mensen mij direct, en mijn houding gedurfd vinden. Grappig om te zien hoe een andere omgeving een effect kan hebben op hoe mensen mij ervaren.

Hier op het kantoor lijken contact en communicatie sowieso toch anders te verlopen. Het is logisch dat je met zoveel collega's niet iedereen kunt leren kennen. Echter lijkt de online cultuur hier extreem doorgeslagen. Het is zo hardnekkig dat mensen op dezelfde verdieping elkaar alleen van naam uit de e-mail kennen, en elkaar na een aantal jaar hier op de training pas voor het eerst de hand schudden! Bizar. Tip voor het netwerken is dan ook; maak via de e-mail een afspraak met elkaar om later af te spreken voor een follow up gesprek in persoon. Ik zou zeggen; sta op een stel je korte vragen meteen in persoon. Maar ja wie ben ik? Vreemde Europeaan

Toen ik vertelde dat ik met mijn tas op de rug vol enthousiasme was begonnen met een wandeling van Natick station naar het hotel hebben ze zich hier gek gelachen; “You crazy Europeans! You think you can hike and bike everything”! Toen ik vertelde dat ik überhaupt geen auto bezit vielen ze bijna van hun stoel af. Aan de andere kant veraste iedereen op de training mij positief door hun omvang. Ik had echt verwacht dat er menig tonnetje rond in de zaal zou zitten. Maar dat is dus niet het geval. Grappig is dat we het tijdens de pauzes over onderwerpen als het falen van de commuter rail, office temperature ( to hot, cold), ikea en de series op netflix hebben. Zo verschillend zijn we dus ook weer niet.

Terwijl ik ergens in een ingesneeuwde conferentiezaal zit, besef ik me ineens hoeveel overeenkomsten de onderwerpen van de training gemeen hebben met de afgelopen dagen in Boston, en alle voorgaande trips die ik heb mogen maken. Waarom hebben mensen zakelijk een tweedaagse training nodig om te leren uit hun comfortzone te komen, terwijl het onderweg met een tas op je rug zo vanzelfsprekend is om contact te leggen en je doelen te bepalen? In het hostel in Boston heb ik van drie wildvreemde mensen een knuffel heb gekregen omdat onze wegen zich scheidde. Waarom is het tijdens vakantiedagen leuk om te netwerken, en zakelijk een noodzakelijke verplichting of zelfs eng? Is het dan toch de gastvrijheidsindustrie waar mensen, of in ieder geval ik me het prettigst voel?

Space Saver Etiquette

Nederlanders zouden er kampioen in kunnen worden; Space Savers! Internationaal staan we niet al te best bekend om ons gemeenschapsgevoel. En ik ben bang dat wanneer er in ons kikkerlandje ook 95 inch. sneeuw zou vallen, er zeker een ‘parkeeroorlog’ zou uitbarsten.

Space Savers zijn een traditie in Boston. Werkelijk alles uit het huishouden wordt buiten in de sneeuw gezet. Van pionnen en klapstoelen, tot pompoenen, klokken en knuffelbeesten.

Er zijn strenge parkeervoorschriften tijdens een periode van extreme sneeuw. Op veel plekken mag er niet geparkeerd worden. En veel tweebaanswegen worden eenbaansweg. Alles om de wegen begaanbaar te houden voor de hulpdiensten. Ook geld er na een sneeuwstorm voor 48uur afwijkende parkeervoorschriften. De vorige burgemeester vond dat wanneer een burger zijn auto helemaal had uitgegraven hij “recht” had op het tijdelijk behouden van deze plek. En zo zij de Space Savers geboren.

Echter nemen zowel de voor- als tegenstanders van de Space Savers het niet zo strikt met de voorgeschreven 48uur. Er zijn Space Savers die voor een veel langere periode dan de 48uur worden neergezet. Logischerwijs zorgt dit voor frictie in de gemeenschap. Vandalisme is met enig regelmaat het gevolg. Van het “onschuldigere” ramen inslaan en banden lek steken, tot een gebroken kaak na een handgemeen en verwondingen na het afschieten van een nail gun!

Maar het kan ook andersom. Er zijn ook luie automobilisten die binnen 24uur al andermans Space Saver verwijderen, en de eigen auto op de plek parkeren. Gelukkig was de hardwerkende man die de plek had uitgegraven iets minder agressief van aard. Hij liet het er echter niet bij zitten. Hij bedolf de onterecht geparkeerde auto helemaal onder met de sneeuw die hij de vorige dag juist van zijn eigen auto verwijderd had. Dat kijk je toch raar op je neus als je weer terug bij de auto komt :)

Gelukkig is het einde is zicht. Omdat er al enige dagen geen grote sneeuwstorm meer geweest is, heeft de gemeente laten weten maandag te beginnen met het verwijderen van alle Space Savers. Waarschijnlijk met als hoofdreden dat de stad de afgelopen maand ongeveer USD 450.000 is misgelopen aan parkeerinkomsten doordat parkeermeters ondergesneeuwd waren, of nutteloos naast een berg sneeuw stonden.

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuweverhalenenfoto'svinden, en viade kaartweet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je inhet profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Vera