Een kompas vind ik zelfs in deze tijd van GPS een geweldig fenomeen. Extreem simpel, maar zo doeltreffend. Waar je ook bent in de wereld; het apparaatje weet je altijd te vertellen welke kant je op moet. Als huismus hou ik er wel van om te weten wat me te wachten staat. 2015 lijkt voor mij echter meer een jaar van “Go with the Flow” te worden. Nog geen twee maanden onderweg heb ik tegen alle verwachtingen in toch een nieuw thuis kunnen vinden, en zit het zakelijke leven niet alleen vol met uitdagingen maar brengt ook nog een leuke verassingen met zich mee!;

“ Je bent genomineerd voor de Compass training 2015 in Framingham, USA“ Wie ik? De states? Die stond niet echt op mijn bucketlist. Maar ja, go with the flow right? Onderwerpen op het programma; Networking, Connecting, Navigating & Motivators. De training is er op gericht om je uit je comfortzone te halen, en zelf het initiatief te nemen in je professionele ontwikkeling door middel van zelf motivatie.

Mijn indruk is dat de dynamiek op de werkvloer hier toch best nog wel veel verschilt dan hetgeen ik gewend ben in Nederland. De door de werknemers ervaren hiërarchie lijkt hier groot. In kleinere groepjes doen de meeste collega's voorzichtig mee met de interactieve delen van de training. Echter worden er bijna geen vragen rechtstreeks aan de trainer gesteld. En wanneer er vrijwilligers nodig zijn om voor de groep te gaan staan durft niemand. Het is voor mij voor het eerst dat ik merk dat mensen mij direct, en mijn houding gedurfd vinden. Grappig om te zien hoe een andere omgeving een effect kan hebben op hoe mensen mij ervaren.

Hier op het kantoor lijken contact en communicatie sowieso toch anders te verlopen. Het is logisch dat je met zoveel collega's niet iedereen kunt leren kennen. Echter lijkt de online cultuur hier extreem doorgeslagen. Het is zo hardnekkig dat mensen op dezelfde verdieping elkaar alleen van naam uit de e-mail kennen, en elkaar na een aantal jaar hier op de training pas voor het eerst de hand schudden! Bizar. Tip voor het netwerken is dan ook; maak via de e-mail een afspraak met elkaar om later af te spreken voor een follow up gesprek in persoon. Ik zou zeggen; sta op een stel je korte vragen meteen in persoon. Maar ja wie ben ik? Vreemde Europeaan

Toen ik vertelde dat ik met mijn tas op de rug vol enthousiasme was begonnen met een wandeling van Natick station naar het hotel hebben ze zich hier gek gelachen; “You crazy Europeans! You think you can hike and bike everything”! Toen ik vertelde dat ik überhaupt geen auto bezit vielen ze bijna van hun stoel af. Aan de andere kant veraste iedereen op de training mij positief door hun omvang. Ik had echt verwacht dat er menig tonnetje rond in de zaal zou zitten. Maar dat is dus niet het geval. Grappig is dat we het tijdens de pauzes over onderwerpen als het falen van de commuter rail, office temperature ( to hot, cold), ikea en de series op netflix hebben. Zo verschillend zijn we dus ook weer niet.

Terwijl ik ergens in een ingesneeuwde conferentiezaal zit, besef ik me ineens hoeveel overeenkomsten de onderwerpen van de training gemeen hebben met de afgelopen dagen in Boston, en alle voorgaande trips die ik heb mogen maken. Waarom hebben mensen zakelijk een tweedaagse training nodig om te leren uit hun comfortzone te komen, terwijl het onderweg met een tas op je rug zo vanzelfsprekend is om contact te leggen en je doelen te bepalen? In het hostel in Boston heb ik van drie wildvreemde mensen een knuffel heb gekregen omdat onze wegen zich scheidde. Waarom is het tijdens vakantiedagen leuk om te netwerken, en zakelijk een noodzakelijke verplichting of zelfs eng? Is het dan toch de gastvrijheidsindustrie waar mensen, of in ieder geval ik me het prettigst voel?