Wie moi? Ik? Op “zakenreis” naar de VS? En de luxe om vakantiedagen eromheen te plannen. Kidding right…

Klagen kan dan echt niet natuurlijk. Toch heb ik zeker wel mijn twijfels gehad. In de weken naar het vertrek toe bleek dat uitgerekend het jaar dat ik richting Boston zou gaan, het jaar was dat de sneeuw zo ongeveer tot de hemel reikte. Het was in lange tijd niet zo koud geweest. Je liep risico op bevriezing verschijnselen als je langer dan 30 minuten buiten rondliep.

Ik ging naar steden waar parkeerplaatsen om gedoopt waren tot opslag plaatsen van sneeuw; "Snowfarms", de burgemeester burgers moest oproepen om maar niet van hogere verdiepingen in de bergen sneeuw te springen, daken instortte van de sneeuw, 3 kg sneeuw voor EUR 82 verkocht werd aan mensen in het buitenland. Kortom plekken waar niemand meer wist hoe groen gras eruit zag.

Wat ze me niet uitgelegd hebben op de hotelschool, is hoe je met gevoelstemperatuur -20 toch representatief voor de dag kan komen op een training. Een tenue de ville lijkt toch ietwat frisjes. Maar een paar snowboots kan toch ook niet echt de bedoeling zijn. De douane beambte op Schiphol moet gedacht hebben dat ik naar Alaska ging. Compleet met thermo kleding, spikes voor onder de snowboots, vaseline, skisokken, laagjes, laagjes en nog meer laagjes ging ik het vliegtuig in. Het moest in ieder geval een hele belevenis gaan worden.

De enige echte beperking die ik gehad heb van het weer is dat ik bij het hotel in Natick de weg niet kon oversteken door de bergen sneeuw die op het voetpad geschoven waren. En in Washington het Newseum gesloten was naar advies van de overheid vanwege een paar vlokjes sneeuw. Uiteindelijk had ik alles niet willen missen. De space savers en het snowtubing in Boston. Het maken van de sneeuw engel op de High Line en het varen door het ijs op de Hudson in NY. En uiteindelijk het avontuur van een sneeuwstorm op je vertrek dag met 0 meter zicht op het vliegveld.

Het blog vind ik zelf erg leuk om bij te houden, en om later weer terug lezen. Maar al jullie reacties, vragen en suggesties maken het blog en de reis nog leuker. Zonder had ik bijvoorbeeld nooit uitbundig op Times Square naar een webcam op een kantoorgebouw staan zwaaien terwijl iedereen me voor idioot aanzag. Oprecht heel veel dank iedereen!

Nu als laatste bijdrage mijn persoonlijke foto favorieten. En dan wordt het tijd om de dubbele skisokken en snowboots in te wisselen voor terrasjes in de stad, bootjes in de gracht en ijsjes bij Garrone!