Van ver hoorde ik haar al aankomen sloffen. Met een tasje vol vuile vaat schoof het krom lopende vrouwtje in haar roze badjas naar de wastafel. “Hi Sweetie! How ya doing?”

De kamer in het YMCA in NY was prima, echter was de buurt niet helemaal wat ik gehoopt had. Het pand stond midden in de wijk Harlem. Wat klinkt als thuis, maar na een paar "Hey white girl what you doing here?" voelde ik me toch wel erg de gele M&M tussen de.. nou ja zal ik maar zeggen groene? Daarom had ik besloten in deze buurt 's avonds niet te lang op straat te blijven hangen. Zo kwam het dat ik al redelijk vroeg in het kleine keukentje op de 11de verdieping zat. Vanuit het raam had je een mooi uitzicht over de verlichte stad.

Omdat niemand in dit land ooit echt een antwoord verwacht op een vraag, was mijn antwoorde kort maar beleefd; “Fine, thank you”. De dame op de pluizige roze pantoffels bleek een uitzondering op de “efficiënte” New Yorker te zijn en nam daar geen genoegen mee. Na kort mijn ervaringen over Chelsea Market en Central Park gedeeld te hebben, babbelde de dame vrolijk verder. “Im Charlottia, but you can call me Lotti dear” Ze was 26 jaar lerares geweest op de school beneden in het pand. Ze woonde inmiddels al 19 jaar in dit hostel. Vroeger was ze ook zangeres geweest. Ja vast, dacht ik nog. “I'm on YouTube sweetie... You can look me up”.

Terwijl de kraan liep, en het water vrolijk op de vaat kletterde begon het intro van het filmpje te spelen en de dame met de gevlekte roze badjas te zingen. Ik zat in Harlem, NY en naast mij aan de wastafel stond een echte soul queen. Ella Fitzgerald en Aretha Franklin waren er niets bij. Wat eens strot! Ik kon niet anders dan mijn bewondering uiten. “You're so sweet dear, such a beautiful soul. Bless you my child.” De dame schuifelde weer terug naar haar kamer om wat te halen, maar beloofde zo weer terug te komen.

Nietsvermoedend kwam Nicholas binnen lopen.. Hij schrok zichtbaar. Waarschijnlijk omdat hij bijna nooit iemand tegenkwam in het keukentje. Hij had de hele dag in de kou in de bouw gewerkt en kwam zijn rijst opwarmen in de magnetron. Ik vroeg hem of hij Lotti kende. “Lotti?”. Ik vertelde hem over haar geweldige stem. Ietwat afstandelijk en ongelovig keek hij me aan en ging verder met zijn rijst. “Hi Booboo how ya doing?” “Good evening mrs.G. So you're the singer?”

Het tweede YouTube filmpje werd afgespeeld, en Nicholas vergat spontaan zijn rijst. Hoe kon het dat iemand met zo een stem, met een gevlekte roze badjas al 19 jaar in een hostel woonde? Al snel zaten we met z’n drieën aan tafel en vertelde Lotti dat ze eigenlijk nooit buiten de kerk mocht zingen van haar ouders. En zeker geen R&B, want dat was duivelse muziek. De nummers die nu op YouTube stonden waren ooit stiekem opgenomen in een studio. Of het echt waar is weet ik niet, maar volgens de lady in pink heeft ze Stevie Wonder in de studio de hand geschud.

Ze had niet alleen zelf een nummer ingezongen, maar ook met een groepje genaamd "The Debs". In die tijd mochten er nog geen ‘zwarte’ dames op de LP hoes staan, dus staan er een aantal getekende blanke dames op de voorkant. Nicholas en ik begonnen ons af te vragen of Lotti niet alsnog de rechten, of een vergoeding voor de muziek kon afdwingen bij de platenmaatschappij. Het zou toch mooi zijn als deze dame in ieder geval een schone nieuwe badjas en een paar nieuwe fluffige pantoffels kon kopen. Tja, geld was toch wel handig vond Lotti. Maar “Jezus must have blessed me, cause you both are here on this wonderful evening together with me”

Naast zingen, het voordragen van poëzie, het berekenen van jouw winnende loterij nummer dmv je naam, en het vertellen van levendige verhalen, deelde Lotti ook graag pennen uit. "Salvation" pennen, met daarin een opgerold briefje met vers “3:16 John”. Ze wilde Nicholas en mij graag de pen schenken, maar dan moesten de eerste drie woorden die wij er mee schreven wel “Thank you Jezus” zijn. Uiteindelijk ging ik ruim drie uur later met een Jezus pen, twee kaneel broodjes voor in de trein, mijn winnende loterij nummer en een nieuwe YouTube favoriet terug naar mijn kamer.

En zo zat ik een dag later in de wachtruimte van Amtrak, met de Jezus pen in mijn hand en begon ik in mijn reisverslag voor 3 maart 2015 met de woorden “Thank You Jezus” :) Hostels zijn geweldig!

Charlottia Gilbert - Falling in Love with him / http://youtu.be/jZsU8TDjyA0